Instalacja, uruchomienie i obsługa Haier Hr 136 1

Instalacja, uruchomienie i obsługa Haier HR 136 1 są łatwe i wygodne. Najpierw należy podłączyć urządzenie do sieci elektrycznej. Następnie należy uruchomić urządzenie, które automatycznie wykonuje wszystkie niezbędne procedury. Następnie należy wybrać tryb pracy, który będzie odpowiadał twoim potrzebom. Po wybraniu trybu pracy urządzenie będzie automatycznie wykonywać wszystkie niezbędne procedury. Obsługa urządzenia jest bardzo łatwa i prosta, a wszystkie niezbędne informacje można znaleźć w instrukcji obsługi.

Ostatnia aktualizacja: Instalacja, uruchomienie i obsługa Haier Hr 136 1

North American B-25 Mitchell

North American B-25 Mitchell - zaprojektowany na ryzyko wytwórni North American samolot NA-40 istniał w postaci prototypu, gdy Korpus Powietrzny Wojsk Lądowych USA zgłosił zapotrzebowanie na średni bombowiec. Pierwszy prototyp, jaki wzbił się w powietrze w styczniu 1939 r., był samolotem dwusilnikowym z trójkołowym podwoziem. Drugi prototyp, oznaczony NA-40B i ukończony zaledwie kilka miesięcy później, miał mocniejsze silniki. Wprawdzie program badań prototypów wkrótce przerwano wskutek katastrofy NA-40B, lecz piloci USAAC ocenili samolot dobrze, więc zakłady North American poproszono o wprowadzenie kilku poprawek: poszerzenie kadłuba dla podwojenia zabieranego ładunku bomb, przeprojektowanie kabiny dla załogi powiększonej do pięciu osób oraz wzmocnienie uzbrojenia do trzech karabinów maszynowych kal. 7, 62 mm i jednego kal. 12, 7 mm. Ten nowy samolot oznaczono symbolem B-25 i wkrótce po jego oblocie w sierpniu 1939 r. zakłady North American otrzymały zamówienie na 184 egz.

Zespół napędowy B-25 tworzyły dwa silniki Pratt & Whitney R-2600-9 o mocy po 1268 kW (1700 KM), ale samolot miał początkowo trudności z zachowaniem stateczności w locie. Tę wadę usunięto zmieniając konstrukcję odcinka skrzydeł od silników ku kadłubowi. Po wykonaniu zaledwie 24 egz. B-25 podjęto produkcję wersji B-25A, w której dodatkowo wzmocniono opancerzenie kabiny i dodano samouszczelniające się zbiorniki paliwa. Po zbudowaniu 40 egz. tego samolotu rozpoczęto produkcję wersji B-25B, wyposażonej w wieżyczki grzbietowe i podkadłubowe Bendixa ze sprzężonymi działkami, natomiast wieżyczkę tylną zdjęto. W kwietniu 1942 r. o samolocie B-25 stało się głośno, gdy po raz pierwszy wziął udział w nalocie bombowym na Tokio. Startując z pokładu lotniskowca USS Hornet, przy zmniejszonej masie własnej i z niemal dwukrotnie większym niż zwykle zapasem paliwa, po zaatakowaniu celów w Japonii samoloty odleciały do ZSRR lub Chin, gdzie lądowały.

Dwiema wersjami podstawowymi tego samolotu były B-25C i B-25D, obie wyposażone w silniki R-2600-13 o mocy 1268 kW (1700 KM) oraz zaczepy pod skrzydłami na dodatkowe zbiorniki paliwa. Mogły zabierać ładunek bomb o masie do 2359 kg, w tym osiem bomb po 113 kg podwieszanych na zewnątrz. Mogły także przenosić torpedy. Obie wersje otrzymał RAF, gdzie oznaczono je Mitchell Mk II, a kilkaset egzemplarzy wysłano do Związku Radzieckiego. Załogę wersji B-25G stanowiło czterech ludzi, z których dwaj obsługiwali umieszczone w dziobie działo kal. 75 mm do atakowania statków i okrętów. Mający pięcioosobową załogę B-25H był uzbrojony w lżejsze działo kal. 75 mm i co najmniej osiem karabinów maszynowych kal. 12, 7 mm, umieszczonych w przedniej części kadłuba; dysponował także innymi środkami samoobrony. Mógł zabierać pociski rakietowe oraz ładunek bomb o masie do 1361 kg.

Ostatnią produkowaną seryjnie wersją był B-25J z silnikami R-2600-29. Zrezygnowano w nim z działa kal. 75 mm, lecz powiększono załogę. W wersjach późniejszych zrezygnowano ze stanowiska bombardiera, a w części nosowej zainstalowano osiem karabinów maszynowych kal. 275 samolotów tej wersji dostarczono RAF, gdzie nazwano je Mitchell Mk III, wszystkie zaś warianty tego samolotu służyły w lotnictwie US Navy i Korpusu Piechoty Morskiej USA.

Łącznie zbudowano 11500 samolotów B-25., w tym 9816 dla lotnictwa amerykańskiego, 823 dla lotnictwa brytyjskiego oraz 860 dla lotnictwa radzieckiego. Bombowce B-25D od sierpnia 1943r. znajdowały się na wyposażeniu polskiego 305 Dywizjonu Bombowego "Ziemi Wielkopolskiej"

Konstrukcja: całkowicie metalowy dwusilnikowy średniopłat wolnonośny. Podwozie trójpodporowe wciągane w locie, konstrukcja metalowa. Załoga 4-5 osób. Napęd stanowiły 2 silniki gwiazdowe:

• B-25A i B - Wright R-2600-9 Cyclone o mocy 1251 kW (1700 KM) każdy

B-25C, D, G - Wright R-2600-13 o mocy 1251 kW (1700 KM) każdy

B-25H i J - Wright R-2600 o mocy 1251 kW (1700 KM) każdy

Uzbrojenie:

B-25A - 1 ruchomy k. m. kal. 12, 7 mm, 3 ruchome k. 7, 62 mm, bomby o masie 2200 kg

B-25B - 2 ruchome k. 12, 7 mm w wieżyczce grzbietowej i podkadłubowej, oddzielnie montowano 1 ruchomy k. 7, 62 mm, bomby o masie 1450 kg

B-25C i D - 4 ruchome k. 12, 7 mm, 1 ruchomy k. 7, 62 mm, bomby o masie 1450 kg

B-25G-1 - 1 armata kal. 75 mm, 2 stałe i 4 ruchome k. kal 12, 7 mm

B-25G-10 - 6 stałych i 2 ruchome k. 12, 7 mm, 2 ruchome k. 7, 62 mm;

B-25H - 1 armata kal. 75 mm, 6 stałych i 4 ruchome k. 12, 7 mm, bomby o masie 1600 kg

B-25J - 18 karabinów maszynowych Browning kal. 12, 7 mm oraz ładunek bomb o masie 1361 kg

Dane techniczne (B-25C):

20, 57 m

Długość

16, 1 m

Wysokość

4, 8 m

Powierzchnia nośna

56, 67 m²

Masa własna

9200 kg

Masa całkowita

15 195 kg

Prędkość maksymalna

458 km/h

Pułap

6460 m

Zasięg

2460 km

opracowanie: "Gadzisko"
edycja: Paweł Szczepaniec

North American B-25 Mitchell – średni bombowiec amerykański z okresu II wojny światowej. Zaprojektowany w 1939 roku. Używany jako bombowiec horyzontalny, ale istniały też zmodyfikowane wersje, uzbrojone w rakiety 127 mm i 14 karabinów maszynowych kalibru 12, 7 mm, a nawet działo 75 mm, wykorzystywane do nalotów z lotu koszącego, w szczególności przeciw żegludze. Eskadra tych samolotów dokonała pierwszego nalotu na Tokio w 1942 roku, startując z lotniskowca. Pierwszy samolot typowo bombowy startujący z lotniskowca. Dostarczany również dla Związku Radzieckiego, jako zobowiązanie wynikające z umowy Lend-Lease i używany tam również po wojnie (kod NATO Bank); po raz pierwszy użyty przez ZSRR pod Stalingradem.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

B-25 to dwusilnikowy średniopłat, charakteryzował się trzypunktowym podwoziem i podwójnym usterzeniem kierunku. W odróżnieniu od swojego poprzednika (NA-40) zaprojektowano szeroki kadłub, ze stanowiskami pilotów obok siebie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

B-25 i B-25A[edytuj | edytuj kod]

Mitchell Mk III należący do RAF-u podczas bombardowania

Bombowiec B-25 zaprojektowano po ogłoszeniu przez dowództwo Korpusu Powietrznego Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych (USAAC) w marcu 1939 roku zapotrzebowania na nowy bombowiec. Samolot miał mieć zasięg 3200 km, osiągać prędkość 480 km/h i móc przenosić 1360 kg bomb. Projekt zakładów North American Aviation, oznaczony NA-62, wywodził się z wcześniejszych prototypów oznaczonych NA-21 i NA-40. USAAC zdecydował się zamówić NA-62 w liczbie 184 egzemplarzy jeszcze przed wykonaniem prototypu. Pierwszy B-25 oblatano 19 sierpnia 1940 roku. Uzbrojenie obronne pierwszych B-25 stanowiły trzy karabiny maszynowe kalibru 7, 62 mm i karabin maszynowy kal. 12, 7 mm obsługiwany przez tylnego strzelca. Samoloty wyposażono w silniki Wright 2600-9 Cyclone, o mocy 1005 kW (1350 KM). Zbudowano 24 egzemplarze B-25, które skierowano do jednostek obrony wybrzeża. Pierwszy oblatany B-25 nazwano później Whiskey Express i wykorzystywano jako służbowy samolot North American Aviation. 25 lutego 1941 oblatano pierwszy samolot lekko zmodyfikowanej wersji B-25A. Maszyny te były lepiej opancerzone i miały samouszczelniające się zbiorniki paliwa. Zbudowano 40 sztuk B-25A, które służyły również w obronie wybrzeża. W tym samym czasie zdecydowano nazwać samoloty na cześć generała Billy'ego Mitchella.

B-25B[edytuj | edytuj kod]

Wersja B-25B była pierwszą, która służyła w jednostkach liniowych USAAF-u. Od poprzedników odróżniała się dwiema wieżyczkami strzeleckimi z dwoma karabinami maszynowymi Browning kalibru 12, 7 mm w każdej oraz brakiem stanowiska tylnego strzelca. Zbudowano 120 samolotów tej wersji. 23 sztuki otrzymał brytyjski Royal Air Force, który nadał mu oznaczenie Mitchell Mark I. Kilka B-25B przekazano Związkowi Radzieckiemu, a część sprzedano Holandii, jednak wobec braku samolotów USAAF-u w okolicach Australii, gdzie trafiły zakupione przez Holendrów samoloty, zostały one przejęte przez stacjonujących w tym rejonie Amerykanów, co doprowadziło do wymiany ostrych not dyplomatycznych między rządami Holandii i USA.

B-25C i B-25D[edytuj | edytuj kod]

Począwszy od listopada 1941 roku produkowano kolejną wersję bombowca – B-25C. W samolotach tych montowano silniki Wright R-2600-13 Twin Cyclone o mocy 1270 kW (1700 KM). Dodano także autopilota, zaczepy dla dodatkowych bomb lub zbiorników z paliwem pod skrzydłami i wprowadzono wiele innych zmian. Zbudowano 1620 sztuk B-25C i 2290 identycznych B-25D. Różnica w oznaczeniach wynika z tego, że B-25C budowano w fabryce w Inglewood w Kalifornii, a B-25D w nowej fabryce w Kansas City. RAF otrzymał 367 B-25C oraz 212 B-25D, oznaczonych Mitchell Mark II, a lotnictwo piechoty morskiej USA otrzymało z kolei 50 B-25C i 152 B-25D oznaczonych odpowiednio PBJ-1C i PBJ-1D.

Wiele samolotów tych wersji poddano modyfikacji już w jednostkach liniowych, dodając nieruchome cztery karabiny maszynowe w dziobie samolotu. Pozwalało to efektywniej atakować cele nawodne i naziemne z małych wysokości.

B-25G i B-25H[edytuj | edytuj kod]

B-25 należący do 13 Dywizjonu, 3 Grupy Bombowej podczas bombardowania Skip bombing w czasie misji na Nowej Gwinei

W zakładach North American Aviation opracowano inny sposób na zwiększenie siły ognia bombowca – w części dziobowej montowano działo M-4 kalibru 75 mm z zapasem 21 nabojów. Prototyp tej wersji – XB-25G oblatano 22 października 1942, a pierwsze seryjne B-25G, wyposażone obok działa dodatkowo w dwa karabiny maszynowe 12, 7 mm, dotarły do jednostek w maju 1943. Fabrykę w Inglewood opuściło 400 B-25G, a zakłady w Kansas City przebudowały 63 B-25C na wersję B-25G.

Dalsze prace nad wzmocnieniem przedniego uzbrojenia dały w rezultacie wersję B-25H. Działo M-4 zastąpiono działem T13E1 tego samego kalibru, wprowadzając jednocześnie dodatkowo sześć karabinów 12, 7 mm oraz wieżyczkę ogonową z dwoma karabinami maszynowymi 12, 7 mm. Samoloty te można było uzbrajać także w niekierowane rakiety HVAR lub torpedy. Zbudowano 1000 egzemplarzy B-25H, z czego 284 przekazano piechocie morskiej, gdzie otrzymały oznaczenie PBJ-1H.

B-25J[edytuj | edytuj kod]

Ostatnią i wyprodukowaną w największej liczbie egzemplarzy była wersja B-25J. Samoloty te pozbawiono mało praktycznego dla lotników działa 75 mm. Część maszyn otrzymała przeszklone przedziały dziobowe z dwoma karabinami 12, 7 mm – jednym stale zamocowanym i jednym obsługiwanym przez załogę. Pozostałe samoloty miały osiem nieruchomych karabinów maszynowych strzelających do przodu. Napęd zapewniały dwa silniki Pratt & Whitney R-2600-29 o układzie cylindrów w kształcie podwójnej gwiazdy. Zbudowano 4390 samolotów tej wersji, wszystkie w Kansas City. Standardowe uzbrojenie B-25J stanowiły: jeden ruchomy karabin maszynowy firmy Colt-Browning kal. 7, 62 mm (lub 7, 91 mm) obsługiwany przez przedniego strzelca/bombardiera, dwa karabiny maszynowe firmy Colt-Browning kal. 12 mm umieszczone w górnej wieżyczce strzeleckiej obsługiwane przez górnego strzelca, po jednym ruchomym karabinie maszynowym kal. 7, 62 mm (lub 7, 91 mm) umieszczonym na prawym i lewym stanowisku strzeleckim obsługiwanym przez prawego/lewego strzelca, dwa km-y kal. 12, 7 mm umieszczone na tylnym stanowisku strzeleckim obsługiwane przez tylnego strzelca. Maksymalny udźwig bomb w samolocie wynosił do 1800 kg.

Użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]

Lotnictwo armii USA (USAAF), które było głównym użytkownikiem B-25, kierowało je do grup bombowych stacjonujących na Pacyfiku oraz w rejonie Morza Śródziemnego. Do walk w Europie przeznaczano z kolei przede wszystkim samoloty Martin B-26 Marauder. Maraudery charakteryzowały się lepszymi osiągami i większą odpornością na uszkodzenia, wymagały jednak dłuższych pasów startowych od B-25 oraz nieco większego doświadczenia załóg.

Mitchelle przekazane Wielkiej Brytanii pełniły służbę zarówno w Europie, jak i na Dalekim Wschodzie. W 1943 wyposażono w nie polski dywizjon 305.
862 samoloty B-25 (B, C, D, G i J) zostały dostarczone do Związku Radzieckiego w ramach operacji Lend-Lease w okresie II wojny światowej w ramach mostu powietrznego ALSIB przez Alaskę - Syberię. Od końca 1942 roku zaczęły wchodzić na wyposażenie lotnictwa dalekiego zasięgu, przekształconego 6 grudnia 1944 w 18. Armię Powietrzną^[1]. W maju 1945 roku w jej skład wchodziło 357 sztuk B-25 i był on trzecim co do liczebności jej typem samolotu^[1].

B-25 latały również w jednostkach holenderskich, kanadyjskich, australijskich, brazylijskich i chińskich jednostkach Kuomintangu. Po wojnie trafiły do sił powietrznych wielu państw Ameryki Łacińskiej.

Najsłynniejszą akcją bojową B-25 podczas II wojny światowej był rajd ppłk Doolittle'a na wyspy japońskie w kwietniu 1942.

28 lipca 1945 roku w Nowym Jorku doszło do wypadku z udziałem B-25D numer 41-30577. Pilotowana przez podpułkownika Williama Smitha maszyna uderzyła w Empire State Building, zabijając trzyosobową załogę i jedenaście osób w budynku. Mimo iż fragmenty samolotu przebiły budynek na wylot, zniszczenia udało się naprawić^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ ^{a b} Władimir Kotielnikow: Ił-4. «Wozdusznyje kriejsiera» Stalina. Moskwa: Jauza / Kollekcyja / Eksmo, 2009, s. 90, 99. org/wiki/Specjalna:Ksi%C4%85%C5%BCki/9785699382767" title="Specjalna:Książki/9785699382767">ISBN 978-5-699-38276-7. (ros. ).
2. ↑ Maciej Hypś: Zderzenie bombowca B-25 z Empire State Building. pl, 4 lutego 2017. [dostęp 2017-02-04].

• p
• d
• e

Amerykańskie samoloty wojskowe z okresu II wojny światowej

• p
• d
• e

Samoloty PSP we Francji i Wielkiej Brytanii

Samolot bombowy, szturmowy. USA.

W 1939 r. ogłoszony został konkurs na dwusilnikowy samolot szturmowo-bombowy dla US Army Air Corps. Propozycją firmy North American był projekt samolotu NA-40. Był to dwusilnikowy górnopłat z kółkiem przednim, nowością w tych czasach. Załogę stanowiło trzech ludzi, a samolot był uzbrojony w 7 karabinów maszynowych i 500 kg bomb. Napędem samolotu były silniki Pratt & Whitney R-1830 ”Twin Wasp”.

W wyniku prób postanowiono całkowicie przeprojektować samolot i tak powstał NA-62. Samolot otrzymał nowy kadłub, zmieniono usterzenie i gondole silnikowe. Napęd samolotu stanowiły silniki o większej mocy Wright R-2600-9 ”Cyclone”. Liczbę członków załogi zwiększono do 5, z czego jeden z nich obsługiwał dodany w ogonie samolotu karabin maszynowy kał. 12, 7 mm. Pierwszy samolot seryjny, teraz już pod oznaczeniem B-25 ”Mitchell”, oblatano 19. 08. 1940 r. Po wyprodukowaniu 24 egz. zmodyfikowano samolot dodając między innymi samozasklepiające się zbiorniki paliwa. Zbudowano 40 egz. tej wersji oznaczonej B-25A.

Od sierpnia 1941 r. dostarczano samoloty B-25B ze wzmocnionym uzbrojeniem obejmującym dwie wieżyczki (górna i dolną) każda z dwoma karabinami maszynowymi kał. 12, 7 zamiast karabinów maszynowych montowanych po jednym z każdej strony w oknach kadłuba. Zbudowano 119 samolotów tej wersji. Na samolotach tych dokonano pierwszego nalotu na Tokio, samoloty startowały z pokładu lotniskowca.

Kolejnych 1619 samolotów wyprodukowano w wersjach B-25C. Samolot otrzymał nowy napęd silnikami R-2600-13 ”Cyclone” (1250 kW), zmieniono instalację elektryczną, zabudowano pilota automatycznego. Kolejne pododmiany tej wersji miały zabudowywane wyrzutniki torpedowe, zmieniano uzbrojenie (zamiast karabinów 7, 62 mm montowano karabiny 12, 7 mm), modyfikowano wyposażenie nawigacyjne, wprowadzono możliwość montażu dodatkowego zbiornika paliwa w komorze bombowej.

Niewielkie modyfikacje wprowadzono do samolotów serii B-25D, których zbudowano 2290 egz., nowy wiatrochron, zmieniona instalacja paliwowa, ostatnie egzemplarze otrzymały podwójny karabin maszynowy 12, 7 mm na tylnym stanowisku ogniowym. Wariantem samolotów B-25D były F-10, nieuzbrojone samoloty fotorozpoznawcze. Zastosowano je tylko do treningu.

Prototypy dwóch kolejnych wersji B-25E i B-25F nie zostały wprowadzone do produkcji seryjnej.

Dużą zmianę w wyglądzie i zastosowaniu samolotu przyniosła wersja B-25G. Wywodzące się z B-25C samoloty miały zmieniony przód kadłuba na nieoszklony, za to z zabudowanym tam działem kal. 75 mm ładowanym ręcznie przez nawigatora. Dodano dodatkowe płyty pancerne chroniące załogę. W przedzie zabudowano dodatkowe dwa karabiny maszynowe kal. 12, 7. W trakcie produkcji zrezygnowano z dolnej wieży strzeleckiej. Wyprodukowano 405 samolotów tej wersji, przeznaczono je głównie do zwalczania żeglugi i niszczenia punktów oporu w czasie walk na Pacyfiku.

Od 1943 r. dostarczana była wersja B-25H, wyprodukowano 1000 egz., miała przeniesioną do przodu wieżyczkę grzbietową, zmieniony typ działa 75 mm, wzmocnione uzbrojenie w nosie do 4 karabinów maszynowych, dodano po 1 karabinie maszynowym z każdej strony kadłuba (razem samolot był uzbrojony w 1 działo 75 mm i 14 kaemów kal. 12, 7 mm, oraz mógł zabrać ładunek bomb 1450 kg lub jedną torpedę lotniczą.

Najwięcej, 4318 egz., wyprodukowano samolotów w wersji B-25J. Powrócono w niej do podstawowej roli samolotu jako bombowca. Przywrócono oszklony przód kadłuba z miejscem bombardiera, dodano w nosie dwa zabudowane na stałe kaemy 12, 7 mm i jeden ruchomy, pozostałe uzbrojenie, oprócz działa, takie samo jak w wersji B-25H. Załogę zwiększono do 6 osób. W wyniku wykruszenia się samolotów szturmowych wersji B-25G i B-25H cześć samolotów wersji B-25J przerobiono na szturmowe (odmiany B-25J-27 i B-25J-32) przez wymianę przodu samolotu na zwykły, wprowadzeniu w nim uzbrojenia 8 kaemów kal. 12, 7 (razem samolot miał ich 18), zamontowaniu podskrzydłowych wyrzutni pocisków rakietowych kal. 127 mm, po 4 pod każdym skrzydłem. Samoloty ostatnich serii produkcyjnych otrzymały nowsze silniki R-2600-29 o mocy po 1251 kW.

Wersje szkolno-treningowe samolotów ”Mitchell” nosiły oznaczenia AT-24A, AT-24B, AT-24C, AT-24D, TB-25C, TB-25D, TB-25G, TB-25J. Nie były to samoloty produkowane seryjnie, wykonywano je przez przeróbki bardziej zużytych samolotów wersji bojowych.

Na potrzeby marynarki wojennej i korpusu marines powstały specjalne wersje samolotu ”Mitchell”. Większość z nich posiadała radar zabudowany w miejscu dolnego stanowiska strzeleckiego, czasami uzupełniony o dodatkowe o antenach zabudowywanych w opływowych gondolach na skrzydle lub z antenami prętowymi. Samolotu służyły głównie do patrolowania i zwalczania okrętów podwodnych. Dostarczono 50 samolotów PBJ-1 (odpowiednik B-25B), 150 samolotów PBJ-1C i PBJ-1D (odpowiednik B-25C i B-25D), 1 szt PBJ-1G (odpowiednik B-25G), 248 PBJ-1H (odpowiednik B-25H), 225 samolotów PBJ-1J (odpowiednik B-25J).

W sumie wyprodukowano 9816 samolotów ”Mitchell” wszystkich wersji, wg [2]- wyprodukowano ponad 11000 egz., z tego 9816 dla USAAF, a resztę dla US Navy, RAF i sił powietrznych innych państw. Stosowany był na wszystkich frontach walki z Niemcami, Japończykami i Włochami.

Samoloty dostarczane do Wielkiej Brytanii miały oznaczenie zmienione według angielskiego zwyczaju, i tak: ”Mitchell” Mk. I to B-25B (dostarczono 23 egz. ), ”Mitchell” Mk. II to B-25C i B-25D (dostarczono 533 egz. III to B-25J (dostarczono 314 egz. ). Od września 1942 r. ”Mitchelle” zaczęły napływać do dywizjonów RAF, gdzie wykorzystano je w lotnictwie taktycznym, biorącym udział w przedinwazyjnych atakach na obiekty w północnej Francji. Odznaczyły się również podczas inwazji i walk poinwazyjnych, a później we Francji i w Niemczech. B-25 po raz pierwszy bombardowały terytorium niemieckie we wrześniu 1942 r., a ostatni raz na dzień przed kapitulacją obiekty kolejowe w środkowych Niemczech. Ostatni ”Mitchell” był używany przez RAF jeszcze na początku lat 1950-tych jako maszyna doświadczalna w ośrodku badawczym.

Samoloty ”Mitchell” różnych wersji służyły również w siłach lotniczych Brazylii (29 egz. ), Kanady, Francji, Holandii (ok 210 egz. ), ZSRR (862 egz. ), Chin (131 egz.

W Polsce.

W dniu 5. 09. 1943 r. 305 Dywizjon Bombowy został przeniesiony z Bomber Command i włączony w skład 2 Tactical Air Force, które były przeznaczone do zwalczania celów naziemnych. Jednostka otrzymała bombowce North American ”Mitchell” Mk. II. Pierwsze maszyny przejęto w końcu sierpnia 1943 r. i w tym czasie rozpoczęto szkolenie załóg na samolocie treningowym De Havilland DH-98 ”Mosquito” T Mk. III. Dla dywizjonu przydzielono początkowo 8 maszyn, a potem jeszcze dwie nie pokrywając etatowych potrzeb obydwóch eskadr. Pierwszej wyprawy bojowej dokonano w dniu 5. 11. Na samolotach ”Mitchell” wykonano tylko osiem operacji bombowych, ostatnią w dniu 21. 12. Maszyny te pozostawały jeszcze do 15. 01. 1944 r. na stanie jednostki. Od dnia 4 grudnia rozpoczęto przezbrojenie na samoloty myśliwsko-bombowe De Havilland DH-98 ”Mosquito” FB Mk. VI.

Bombowce North American ”Mitchell” były transportowane lotem przez Polaków na trasach wiodących z Kanady przez Atlantyk do Wielkiej Brytanii lub do Afryki. Byli oni zaangażowani w 45 Transport Group podległej Transport Command. Np. kapitan pilot Bolesław Klecha w latach 1943-45 latał w 43 Grupie Transportowej w Dorval (Kanada). W 22 lotach przeprowadził nad Atlantykiem maszyny różnych typów, jak North American B-25 ”Mitchell”, Douglas A-20 ”Boston”, transportowy Douglas DC-3. Wykonywał również przeloty na Boeing B-17 ”Flying Fortress”, Consolidted B-24 ”Liberator”, Martin ”Baltimore” i Lockheed ”Hudson”. W Afryce maszyny przekazywano do N°1 Aircraft Delivery Unit Middle East, gdzie istniał osobny Polski Oddział dokonujący transportu lotem nad Czarnym Kontynentem do Kairu, skąd rozprowadzano samoloty do Afryki Północnej i na Bliski Wschód.

W grudniu 1944 r. pilot Polskich Sił Powietrznych- ppłk. Franciszek Ratajczyk został wysłany przez Wydział Wyszkolenia Dowództwa Polskich Sił Powietrznych do USA, w celu zapoznania się z metodami szkolenia pilotów amerykańskich. W czasie 10-tygodniowego pobytu w bazach Randolph Field, w celach doświadczalnych jako uczeń odbył kurs szkolenia początkowego na samolocie Boeing PT-17 ”Kaydet”. Ogółem w USA wylatał ponad 60 h na samolotach North American AT-6 ”Texan”, Beech AT-7 ”Navigator”, North American B-25 ”Mitchell” i Martin B-26 ”Marauder”.

Konstrukcja:
Średniopłat o konstrukcji metalowej. Załoga w wersji NA-40- 3 osoby, w B-25 do B-25H- 5 osób, w B-25J- 6 osób.
Kabiny zakryte.
Podwozie trójkołowe, z kołem przednim, chowane w locie.

Uzbrojenie:
- NA-40- 7 karabinów maszynowych. Udźwig bomb- 500 kg,
- NA-62/B-25- 8 karabinów maszynowych. Udźwig bomb-? kg,
- B-25H- 1 działo kal. 75 mm i 14 karabinów maszynowych kal. Udźwig bomb- 1450 kg lub jedna torpeda lotnicza,
- B-25J. Udźwig bomb- 1814 kg.
- Mk. II- 6 najcięższych karabinów maszynowych Colt Browning kal. 12, 7 mm, z tego 2 pojedyncze z przodu oraz zdwojone w górnej i dolnej wieży. Wieża dolna, kierowana peryskopowe, wysuwana była tylko w czasie akcji. Podczas lotu i na ziemi wieża chowana była w spodzie kadłuba. Udźwig bomb max- 2720 kg.

Napęd- 2 silniki:
- NA-40- Pratt & Whitney R-1830 ”Twin Wasp” o mocy 810 kW (1102 KM) każdy,
- NA-62/B-25- Wright R-2600-9 ”Cyclone” o mocy 1250 kW (1700 KM) każdy,
- B-25C- Wright R-2600-13 ”Cyclone” o mocy 1250 kW (1700 KM) każdy,
- B-25C- później Wright R-2600-29 ”Cyclone” o mocy 1251 kW (1702 KM) każdy,
,

Dane techniczne B-25J (wg [1]):
Rozpiętość- 20, 59 m, długość- 16, 13 m, wysokość- 4, 8 m, powierzchnia nośna- 56, 67 m².
Masa własna- 9061 kg, masa całkowita- 15876 kg.
Prędkość max- 444 km/h, prędkość przelotowa- 370 km/h, czas wznoszenia na 4500 m- 19', pułap- 7600 m, zasięg- 2050 km.

Dane techniczne Mk. II (wg [2]):
Rozpiętość- 20, 6 m, długość- 16, 48 m, wysokość- 4, 82 m, powierzchnia nośna- 56, 7 m².
Masa własna- 7250 kg, masa całkowita- 10900 kg.
Prędkość max- 470 km/h, prędkość przelotowa- 338 km/h, pułap- 6100 m, zasięg- 2623 km.